Nemaju glavni grad a prema popisu iz 2011. godine, na ostrvu je živjelo 10.084 stanovnika, uglavnom na zapadnoj i južnoj strani obale. Nauru je proglašen 1947. godine teritorijom po zaštitom UN a bili su pod upravom Velike Britanije, Australije i Novoga Zelanda. Autonomiju je stekao 1966. a punu nezavisnost 1968. godine.
Nekontrolisana eksploatacija fosfata učinila je unutrašnjost ostrva potpuno neplodnom. Više od 80 odsto površine ostrva je praktično uništeno zbog intenzivnog rudarenja. U vrijeme sticanja nezavisnosti 1968. godine, Nauru je bio najbogatija zemlja na svijetu po glavi stanovnika zbog ogromnih nalazišta minerala.
Međutim, fosfat je presušio osamdesetih godina prošlog vijeka i ekonomija zemlje je propala. Rudarstvo fosfata nastavljeno je 2005. godine kada je pronađeno sekundarno ležište, ali to je trajalo još samo deset godina.
Postojale su rasprave o preseljenju cele populacije Naurua na drugo ostrvo u blizini Kvinslenda u Australiji. Stručnjaci su upozoravali da će Nauru postati nepogodan za život još sredinom devedesetih godina zbog klimatskih promena i nekontrolisanim iskopavanje fosfata. Naučnici su tvrdili da je sredina toliko oštećena da bi ulaganje u obnovu bilo preskupo. Međutim, Nauruanci su se protivili toj ideji i odlučili da ostanu na ostrvu.
Portal „Endžoj trevel“ podsjeća da se Nauru nekada nazivao „Ugodno ostrvo“, a sada je jedna od najmanje posjećenih država na svijetu. Godišnje ga posjeti tek oko 200 turista. Ostrvo se nalazi 3000 kilometara od sjeveroistočne obale Australije i udaljen je 4,5 sata leta od Brizbejna, prenosi Politika.
