Jedan od glavnih razloga zbog kojih avioni lete visoko jeste taj što je u višim atmosferskim slojevima vazduh razruđeniji. To letenje čini lakšim, bržim i isplativim. Idealna visina obuhvata od 10 do 13 hiljada metara. Na visinama višim od ovih postoji nedostatak vazduha, što može onesposobiti motore sa unutrašnjim sagorijevanjem, dok na nižim visinama vazduh pruža veći otpor. Teoretski bi najidealnije bilo da avioni lete na nadmorskoj visini od oko 10.000 metara, jer se težina aviona smanjuje zbog potrošnje goriva i razuđenog vazduha.
Pilot Piter Teri kaže da svaki avion ima svoju optimalnu visinu, navodeći kao primjer Konkord koji može dostići visinu od 15 do 18 hiljada metara, što ne može nijedan drugi avion. Na takvim visinama piloti moraju da izbjegnu i vremenske nepogode. Troposfera, sloj najbliži zemlji, bilježi najviše meteoroloških pojava, tako da je za avione mnogo bezbjednije letenje u stratosferi. Smetnje avionu takođe mogu predstavljati i druge letjelice poput helikoptera i manjih aviona, pa čak i ptice i insekti. Osim toga, prednost letenja na visini od 13.000 metara jeste i činjenica da u slučaju nesreće pilot ima mnogo više vremena da riješi problem. Iako ovo može zvučati nelogično, zapravo postoji mogućnost da se avion sigurno prizemlji, čak i u slučaju da otkažu oba motora.
