Solarni paneli su se nekada koristili gotovo isključivo u svemiru, za snadbjevanje energijom električnih sistema. Od 1958. godine solarni paneli počinju da se koriste i na manje egzotičnim mjestima. Danas, sa napretkom tehnologije, ovaj način snabdjevanja električnom energijom može da se koristi gotovo za sve, od igračaka do vozila.
Ideja o “solarnoj revoluciji” i o tome da ćemo jednog dana koristiti besplatnu energiju od Sunca, visi u vazduhu već decenijama. Tokom sunčanog dana, sunčevi zraci daju približno 1000W energije po kvadratnom metru na površini zemlje. Ako bi mogli da sakupimo svu tu energiju, mogli bi lako da snademo domove i kancelarije besplatnom energijom.
Solarne ćelije koje vidite i u digitronima i satelitima zovu se i fotonaponske ćelije, koje kao što sama reč kaže, pretvaraju sunčevu svijetlost direktno u struju. Modul je grupa fotonaponskih ćelija električno povezana i zapakovana u okvir (najpoznatiji pod nazivom solarni panel), koji kasnije može biti grupisan u veće solarne nizove.
Fotonaponske ćelije su napravljene od specijalnog materijala tzv. poluprovodnika kao što je silicijum, koje se trenutno najčešće koristi. U principu, kada sunčev zrak udari u ćeliju, određena količina svjetlosti se zadržava u poluprovodničkom materijalu. To znači da se energija zadržane svjetlosti transformiše u poluprovodniku. Elektronski udar izaziva da elektroni napuštaju svoje atome i plutaju.
Fotonaponske ćelije takođe imaju jedno ili više elektronskih polja koja guraju elektrone koji su oslobođeni sakupljanjem svjetlosti da se kreću u određenom smjeru. Kretanje elektrona je zapravo struja, i postavljanjem metalnih kontakata na vrh i dno fotonaponske ćelije, možemo povući tu struju za spoljašnju upotrebu recimo da napajamo digitron. Ova struja, zajedno sa naponom ćelija definiše snagu (ili voltažu) koju solarna ćelija može da proizvede.
To je osnovni proces, ali tu postoji još mnogo toga, piše sajt Solarna energija.
