Naučnici su nedavno istražili genom te sićušne morske životinje kako bi otkrili njenu tajnu. Pronašli su gene koji besmrtnu meduzu čine – besmrtnom.
Naučnici odavno spekulišu o mogućnosti usporavanja starenja, a neki od njih smatraju da teoretski ne postoji prepreka beskonačnom produženju ljudskog života. Zaustavljanje starenja omogućilo bi ljudima biološku besmrtnost, iako ne i potpuni imunitet na smrt od bolesti ili fizičkih povreda.
Biološku besmrtnost, kako izgleda, već posjeduju najmanje dva mala beskičmenjaka mekog tijela koji žive u vodi. Jedan od njih je hidra koja svoju besmrtnost postiže zahvaljujući građi od matičnih ćelija koje se neprestano regenerišu. Drugi je već spomenuta besmrtna meduza manja od ljudskog nokta poznata pod naučnim nazivom Turritopsis dohrnii.
Ona svoj život započinje kao sićušna, slobodno plutajuća larva poznata kao žarnjak. Iz te larve nastaje kolonija polipa pričvršćena za morsko dno, a zatim iz polipa ‘pupe’ meduze koje slobodno plivaju u moru. Svi polipi i meduze koji nastaju iz jednog žarnjaka genetski su identični klonovi. Ako je meduza izložena spoljnom stresu ili fizičkom napadu, ako nema dovoljno hrane ili je bolesna i stara, može da se vrati u prethodni stadijum, stvarajući novu genetski identičnu koloniju polipa. A taj proces ponavlja se beskonačno.
Naučnici su decenijama pokušavali da proniknu u tajne besmrtne meduze, a čini se da je tim španskih naučnika došao korak bliže rješavanju te misterije. U istraživanju objavljenom u časopisu Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS), naučnici sa Univerziteta u Ovijedu utvrdili su da besmrtna meduza ima dvostruko više kopija gena povezanih s popravkom DNK od svog srodnog — ali smrtnog — rođaka, grimizne meduze poznate kao Turritopsis rubra.
„Iako starenje utiče na većinu živih organizama, meduza Turritopsis dohrnii jedina je vrsta koja može da se više puta podmladi nakon polne reprodukcije, postajući biološki besmrtna“, napisali su autori istraživanja.
Oni su identifikovali varijante gena meduze povezane s replikacijom, popravkom DNK, održavanjem telomera, procesima oksidacije, matičnim ćelijama i međućelijskom komunikacijom. Utvrdili su da je za besmrtnost meduze ključan popravak i održavanje telomera, dijelova DNK koji štite krajeve hromozoma za vreme reprodukcije i koji se tokom života „troše“ i skraćuju. To međutim nije slučaj s tijelomerima besmrtne meduze – njeni telomeri i nakon nebrojenih ciklusa razmnožavanja ostaju netaknuti.
Zasad nisu sasvim jasne pojedinosti procesa zahvaljujući kom Turritopsis dohrnii uspeva da održi svoje tijelomere vječno mladima, ali otkriće španskih naučnika o dvostruko većem broju kopija gena za popravak DNK približava nas odgovoru na to pitanje. Naučnici se nadaju da bi bolje razumijevanje mehanizma održavanja telomera moglo na kraju da dovede do razvoja lijekova za trenutno neizliječive bolesti povezane sa starenjem, poput Parkinsonove i Alchajmerove. Možda nam u dogledno vrijeme otkriće tajne besmrtne meduze neće omogućiti večni život, ali bi nam barem moglo osigurati dostojanstvenu starost, piše Sputnjik.
