Sada su naučnici identificirali ključne načine na koje šišmiši mogu bit nosioci ovih štetnih klica, a da one nemaju nikakvih štetnih učinaka po njih, što može pomoći pri pronalasku načina za rješavanje ovih zaraza kod ljudi.
Otprilike 75 posto novih zaraznih bolesti s kojima se ljudi suočavaju su zoonoze ili potječu od životinja, navode iz EcoHealth Alliance, neprofitne grupe za zaštitu okoliša u New yorku. U posljednjih 20 godina istraživači su otkrili da su šišmiši domaćini nekih od najsmrtonosnijih novih zaraznih bolesti, ali da rijetko pokazuju kliničke simptome takvih zaraza.
– Kad pogledamo šišmiše u pećinama jugoistočne Azije, otkrijemo da ih je pet do deset posto zaraženih koronavirusom. To je nevjerovatno visok procenat. Ako pogledate ptice i virus zapadnog Nika, jedna od 1.000 zaražena je u vrhuncu sezone. Izgleda da je sigurno da šišmiši kao grupa mogu preživjeti veliki teret koronavirusa i drugih infekcija – kazao je Peter Daszak, predsjednik Saveza za ekološko zdravlje, prenosi “Faktor“.
Jedan trag ove misterije otkriven je 2016. godine kada su virolog Lin-Fa Wang sa Medicinskog fakulteta u Singapuru i njegove kolege otkrili da su svi poznati genomi šišmiša potpuno izgubili gene koji kodiraju molekule slične AIM2 receptorima. Kod ljudi ti imuni proteini otkrivaju DNK neprijateljskih klica unutar ćelija i mogu pokrenuti kaskadu događaja koji vode do upale i ćelijske smrti, piše Inside science.
U novoj studiji Wang i njegove kolege unijeli su gene za ljudske receptore AIM2 u bubrežne i imunološke stanice šišmiša koje su izgajane u laboratorijama. To je rezultiralo nakupinama proteina u ćelijama koje obično označavaju početak upale.
Međutim, ubacivanje receptora sličnih AIM2 u ćelije šišmiša nije obnovilo druge poznate upalne reakcje, poput aktivacije enzima kaspaze-1, koji igra središnju ulogu u mobilizaciji imunološke odbrane. kod šišmiša “Pteropus alecto” naučnici su otkrili da je kaspaza-1 imala promjene koje su vjerovatno otupile njenu aktivnost.
Ova nova otkrića ukazala su na to da su šišmiši razvili strategiju za prigušivanje svojih upalnih reakcija na više nivoa, od kojih su neke mogle neovisno evoluirati nekoliko puta. To zauzvrat pomaže šišmišima da toleriraju potencijalno smrtnosne viruse.
– Iako bi se osustvo receptora sličnih AIM2 na neki zasad nepoznat način mogao pokazati opasnim za šišmiše, vjerovatno je takav rizik više nego nadoknađen izbjegavanjem štete od preaktivnog imunološkog odgovora na klice – istakao je Wang.
