“Bijeli hleb, kolači, torte, kiflice i sva slatka peciva napravljena od belog brašna ne samo da su izvor praznih kalorija već imaju veoma nisku hranljivu vrednost. Ovakva hrana doprinosi povećanju telesne težine i pojačava rizike od gojaznosti i inuslinske rezistencije”, rekao je.
Doktor smatra da bijeli hljeb povećava rizik od pojave upalnih procesa u telu, prehlada i gripa kao i da može da sadrži aditive koji negativno utiču na odbrambene mehanizme u telu.
“Važno je da znamo da naš organizam zadržava svu količinu ugljenih hidrata koju unesemo kroz hranu. Naravno, deo te energije će biti iskorišćen za funkcionisanje mišića i organa, ali će sav višak šećera biti pretvoren u masnoće. To uzrokuje visok nivo triglicerida i masnoća u krvi što dalje povećava rizik od nastanka bolesti srca i krvnih sudova. Ugljeni hidrati se smatraju jednim od glavnih krivaca za nastanak gojaznosti, što je značajan problem u zemlji gde je svaki peti stanovnik gojazan”, kaže Jovana Srejić Ferluga, specijalista strukovni nutricionista-dijetetičar.
Kako dodaje, mnogo se govori o nutrijentima koji jačaju funkciju imunog sistema. Ali treba jednako naglasiti i koje namirnice odnosno sastojci slabe funkciju odbrambenog mehanizma.
Kako dodaje, mngoo se govori o nutrijentima koji jačaju funkciju imunog sistema. Ali treba jednako naglasiti i koje namirnice odnosno sastojci slabe funkciju odbrambenog mehanizma.
“Hrana koja doprinosi nastanku inflamacija odnosno upala jeste beli šećer, belo brašno, trans masnoće-hidrogenizovana i delimično hidrogenizovana biljna ulja, prevelik unos omega 6 masnoća koji ne prati adekvatan unos omega 3 masnoća, unos alkohola, unos veštačkih dodataka”, nabraja.
Ističe da, nažalost, to nije kraj štetnom uticaju.
“Šećer, a tu mislimo na belo brašno, proizvode od belog brašna, kao i svu hranu koja sadrži konzumni šećer odnosno saharozu smanjuje aktivnost imunog sistema. Bijela krvna zrnca su čak 40 odsto manje efikasna u borbi protiv bakterija-do čega dolazi 30 minuta nakon konzumiranja slatkiša i traje do četiri sata”, objašnjava.
Napominje da je, kada su šećeri u pitanju, važno i skrenuti pažnju na njihovo dejstvo na vitamin C.
“Najjednostavnije rečeno šećer i vitamin C se takmiče da uđu u naše ćelije. Ova dva jedinjenja su vrlo slični molekuli, kojima je za ulazak u ćelije potrebna pomoć insulina. Ako u krvi ima previše šećera, vitamin C će verovatno izgubiti ovu trku jer previše šećera može ograničiti ulazak vitamina u ćelije. I onda imamo ćelije pune šećera dok vitamin C, kao jedan od najsnažnijih antioksidanasa, ostaje u krvi”, naglašava.
