Nažalost, bio je to i okidač za unaprijed isplanirani krvavi pir po Bosni i Hercegovini, koji je ozvaničen nekoliko mjeseci kasnije. Etničko čišćenje, progoni, ubistva, logori, mučenja odveli su u strašni rat, koji je okončan tek tri ipo godine kasnije Daytonskim mirovnim sporazumom, kojim je zemlja podijeljena na dva entiteta.
Punoljetni građani SR BiH glasali su o nezavisnosti Bosne i Hercegovine na referendumu na kojem je jedino pitanje glasilo: “Jeste li za suverenu i nezavisnu Bosnu i Hercegovinu, državu ravnopravnih građana, naroda Bosne i Hercegovine – Muslimana, Srba, Hrvata i pripadnika drugih koji u njoj žive?“.
Nezavisnost su snažno podržali uglavnom Bošnjaci i Hrvati, dok je veći broj Srba bojkotovao referendum usljed SDS-ovog poziva da Srbi ne glasaju. Referendumu je pristupilo ukupno 2.073.568 glasača što je predstavljalo izlaznost od 63,6%. Od ukupno izašlih na glasanje njih 99,7 posto glasalo je za nezavisnost, a 0,3% protiv odluke. Rezultati referenduma prihvaćeni su 6. marta iste godine u Parlamentu Bosne i Hercegovine.
Ukaz o proglašenju zakona kojim se 1. mart proglašava Danom nezavisnosti Bosne i Hercegovine i državnim praznikom potpisao je predsjednik Predsjedništva Republike Bosne i Hercegovine Alija Izetbegović 6. marta 1995, neposredno po okončanju rata i tačno tri godine nakon što je Republička izborna komisija SR Bosne i Hercegovine potvrdila rezultate referenduma o određivanju statusa Bosne i Hercegovine.
Prethodno je Zakon o 1. martu donijela Skupština Republike Bosne i Hercegovine, 28. februara 1995. Ipak, na osnovu ovog akta, Dan nezavisnosti danas se obilježava samo na dijelu teritorije Bosne i Hercegovine, odnosno u Federaciji BiH.
Parlament je 28. februara 1995. donio odluku da se 1. mart slavi kao Dan nezavisnosti. Prvi put je proslavljen 7. aprila 1995. Evropska ekonomska zajednica priznala je ovaj dan kao Dan nezavisnosti Bosne i Hercegovine. Vlada RS-a osporava ovaj dan. On će se i danas obilježiti samo na teritoriji Federacije BiH.
