Razlog što su policijski inspektori ušli i u srpske zatvore je činjenica da su oni lišeni života u noći između nedjelje i ponedjeljka, što ostavlja mogućnost da je u napadu na njih učestvovao i osuđenik koji je u to vreme bio na vikendu, piše Srbija danas.
Povratkom u zatvor, u ponedjeljak ujutro, sebi bi obezbjedio savršen alibi. Međutim, osim vikenda, zatvorenici imaju pravo i na godišnje odmore što im takođe daje mogućnost da počine krivična djela dok su na slobodi, što se i desilo u slučaju svirepog ubistva mlinara Miroslava Jankovića iz doljevačkog sela Držanovac.
Janković je napadnut 2. marta 2005. godine u svom porodičnom domu dok su ukućani bili za večerom. B. M. iz Manojlovca kod Leskovca sa još dvojicom razbojnika od kojih jedan nikada nije identifikovan, upao je u kuću i sa vrata počeo da puca na mlinara. Janković je skočio na njega, ali je u pokušaju da mu otme pištolj zadobio tri rane od kojih je preminuo nakon osam mjeseci.
Njegova supruga Slobodanka uspjela je da dvojici napadača skine fantomke a DNK sa njih, dovela je do B.M. i njegovog saučesnika J.M. Ustanovljeno je da je u vrijeme izvršenja dela B.M. bio na izdržavanju petnaestogodišnje robije u niškom KPZ zbog teškog slučaja razbojništva i pokušaja ubistva dvanaestogodišnje djevojčice koje je počinio u selu Dušanovac kod Negotina 1994. godine.
Pušten je na jednomjesečni godišnji odmor od 11. februara da bi poslije tri nedjelje ubio mlinara. Njegov saučesnik J.M. je u vrijeme zločina bio u bjekstvu iz zatvora gdje je trebao da odleži dvije godine zbog petnaestak krivičnih djela. B.M. je za mlinarevo ubistvo dobio 40 godina zatvora a J.M. je na robiji izvršio samoubistvo kada je shvatio da je otkriven.
Kako objašnjavaju sagovornici sa velikim policijskim iskustvom, zatvori su rasadnik najgorih bandi koje operišu na našim prostorima. Počinioci najtežih zločina nikada se neće resocijalizovati, to pokazuju podaci o broju recidivista odnosno povratnika. Tokom boravka u zatvorima oni se udružuju, a nažalost pridružuju im se posebno mladi ljudi, izvršioci lakših krivičnih djela, koji u njima počinju da vide svoje idole.
Ono što je posebno opasno je to što su ti ljudi sa različitih područja, nakon izlaska na slobodu vrše zločine na području boravka jednog od njih a zatim se vraćaju u svoja prebivališta. Nikakvo čudo ne bi bilo da se to desilo i u ovom slučaju, da je Gorana tipovao neko iz Aleksinca i okoline, a da je saučesnik ili saučesnici neko ko tu ne živi – navodi izvor.
Mada je malo vjerovatno da je ubica psihijatrijski bolesnik, policija ništa ne prepušta slučaju, pa se provjeravaju ustanove za njihovo liječenje. Da ljudi sa psihopatološkim poremećajima mogu da budu izvršioci i najtežih zločina, juče je pred Osnovnim sudom u Niš potvrdila i vještak Specijalne zatvorske bolnice u Beogradu Svetlana Psjić Savić.
– Oštećene, odnosno žrtve protivpravnih djela, naši ispitanici spaljuju ili kamufliraju što je u skladu sa psihotičnom patologijom – kazala je veštak.
Međutim, kako se saznaje, vjerovatnije je da su Đokići spaljeni radi uklanjanja tragova, što je učinjeno i sa njihovim vozilom koje je otkriveno desetak kilometara od mjesta gdje su tijela nađena.
Ono što je nesumnjivo je da su ubice pokazale visok stepen organizovanosti što navodi na sumnju da se radi o osobama koje su već činile teške zločine. Na mjestima gdje su otkrivena tijela, te pronađen zapaljeni automobil, zatečeno je jako malo tragova. Nema oružja iz kojih su ubijeni ni mobilnih telefona žrtava, niti ijednog svedoka koji je kobne noći uočio Đokiće, njihovo vozilo ili treće osobe. Kako se saznaje, pregledane su i kamere na okolnim benzinskim pumpama s obzirom na to da su ubice morale da napune kanistere većom količinom benzina da bi zapalili tri tela i vozilo.
Troje Đokića nestalo je 26. septembra na putu od kuće Goranove majke u selu Moravac do njihovog stana u Aleksincu. Njihova spaljena tijela pronađena su u jami u ataru ovog sela a ustanovljeno je da su usmrćeni vatrenim oružjem, prenosi Srbija danas.
