Mnogi u Francuskoj vide regionalno glasanje kao korak ka Jelisejskoj palati za Marin le Pen, koja je 2017. godine izgubila na izborima upravo od aktuelnog predsjednika Emanuela Makrona.
Marion An Perin Le Pen rođena je u avgustu 1968. godine u Neji na Seni, departmanu u pariskom regionu, kao najmlađa od tri sestre.
Detinjstvo joj je bilo obojeno političkom karijerom njenog oca, Žan-Mari Le Pena koji je uvijek bio poznat po prilično kontroverznim stavovima, a 1976. godine je čak bio i meta bombaškog napada, kada je oštećena zgrada u kojoj su živeli.
“Te noći sam otišla na spavanje, kao i mnoge djevojčice mojih godina. Međutim, kada sam se probudila, nisam više bila djevojčica kao mnoge druge”, napisala je u autobiografiji.
Inače, njeni roditelji su vodili boemski način života, zabavljali bi se satima, ili bi provodili po nekoliko nedelja na krstarenjima, a kćerke bi ostavljali bebisiterkama. Kada je Marin imala 15. godina, majka je otišla od kuće.
“Kada je došla iz škole, vidjela je da majčinih stvari više nema. Otišla je sa drugim muškarcem, a Marin je bila očajna, prestala je da jede”, opisao je svojevremeno Olivije Bomon u knjizi o porodici Le Pen.
Majku će vidjeti ponovo tek za 15 godina, a za to vrijeme je rasla pod snažnim uticajem oca i njegovih političkih stavova. Upravo zbog specifičnog detinjstva, morala je da drži gard, a drugari iz odjeljenja se nisu mnogo družili sa njom, tvrdi Bomon.
Iako je poslije studija prava kratko radila kao advokat u Parizu od 1992. do 1998. godine, najpoznatija je upravo po članstvu u partiji koju je osnovao stariji Le Pen.
Ona je 1998. godine postala dio administrativnog aparata Nacionalnog fronta, desničarske stranke koju je Žan-Mari osnovao 1972. godine koja je predstavljala opoziciju francuskim mejnstrim konzervativnim partijama. Bila je direktor pravnih poslova Nacionalnog fronta sve do 2003. godine kada je postala potpredsjednik stranke. Sljedeće godine se uspješno kandidovala za mjesto u Evropskom parlamentu gdje se naposlijetku pridružila ocu. Tokom godina, njena popularnost, ali i uticaj unutar stranke su rasli, pa je tako rukovodila očevom predsjedničkom kampanjom 2007. godine.
Međutim, kako je izlazila iz očeve sjenke, tako se postavila kao značajna francuska politička figura, ali iako je zadržala određene desničarske stavove, distancirala se od stranačkih najekstremnijih stavova.
Tradicionalni evroskepticizam zamijenila je francuskim nacionalizmom, a iako je zadržala antimigrantsku politiku, kritikovala je antisemitizam koji je obilježavao Nacionalni front u prošlosti. Zahvaljujući političkom talentu i dobrim javnim nastupima, preuzela je vođstvo nad strankom 2011. godine, a već naredne godine je učestvovala na predsedničkim izborima, pored Nikole Sarkozija i Fransoa Olanda. Završila je na trećem mjestu u prvom krugu, sa osvojenih više od 18 odsto glasova. Iako to nije bilo dovoljno za drugi krug, to je bio veoma dobar rezultat za Nacionalni front, bolji nego što je njen otac postigao 2002. protiv Žaka Širaka.
Popularnost joj je rasla, pa se Nacionalni front učvrstio kao alternativa dvjema najjačim partijama u Francuskoj, pogotovo u jeku ekonomske krize kada je jačala kritiku EU. Smatrala je da je EU više prepreka nego dobit. Ubrzo je postala vodeći glas evroskepticizma u Evropi.
Međutim, usljedila je svađa sa ocem Žan-Mari Le Penom.
Kriza u Nacionalnom frontu izbila je u aprilu 2015. kada je Žan-Mari Le Pen ponovio svoje ranije izjave da su nacističke gasne komore samo običan “detalj u istoriji” i branio Filipa Petena, ratnog lidera koji je kolaborirao sa nacističkom Njemačkom tokom okupacije Francuske. Izbačen je iz partije koju je vodio skoro 40 godina, mada ga je sud posle vratio na mesto počasnog predsjednika.
Upitan da li Žan-Mari Le Pen i dalje ima podršku unutar partije, tadašnji zamjenik Le Penove se nasmijao i rekao da članstvo stoji jedinstveno iza aktuelne predsjednice stranke.
Žan-Mari le Pen optužio je kćerku za korišćenje prljave taktike.
“Prljavo je ubiti svog sopstvenog oca, pa, nije ga ubila direktno, učinila je to preko svoje desne ruke”, kazao je Le Pen dan nakon što ga je izvršni odbor isključio iz članstva Fronta.
“Ona je telefonom komandovala streljačkim odredom. Nije željela da bude uključena direktno jer bi izgledala kao hulja”, kazao je tada Le Pen francuskom radiju RTL.
U međuvremenu, krajem 2015. godine Islamska država je izvela stravičan teroristički napad u Parizu kada je poginulo 130 ljudi, a više od 350 ranjeno. Le Penova je za to okrivila Olandovu imigracionu politiku, a sve rastuće neprijateljstvo prema islamu, pomoglo je Nacionalnom frontu na regionalnim izborima.
Naredne godine Le Penova je pohvalila odluku Velike Britanije da napusti EU i čestitala je Donaldu Trampu na pobjedi na američkim predsjedničkim izborima. 2017. godine, izgubila je od Makrona na predsjedničkim izborima. Iako je Makron ubjedljivo vodio, Le Penova je istakla da će Nacionalni front biti zvanična opoziciona partija vladajućoj stranci. Međutim, kasnije su osvojili svega osam mjesta u parlamentu. Kako je i sama osvojila mjesto, morala je da se odrekne mjesta u Evropskom parlamentu koje je držala od 2004. Samo dvije nedjelje nakon toga, protiv nje je pokrenuta istraga zbog zloupotrebe fondova tokom službovanja u EP. Navodno, zloupotrijebila je oko 5 miliona evra “evropskog novca” za poslove svoje partije.
Smatra se da je Le Penova više demokratski nastrojena od svog nacionalistički orijentisanog oca, pa se tako zalagala za istopolne brakove, pravo na abortus iili ukidanje smrtne kazne.
Zalaže se za ekonomski nacionalizam i energetsku diverzifikaciju za razliku od privatizacije javnih preduzeća. Protivi se globalizaciji koju krivi za brojne negativne ekonomske trendove. Iako je bila veoma glasna u zahtjevima da se napusti evrozona, prethodnih godina je napustila to razmišljanje. Protivi se pristupanju Turske i Ukrajine Evropskoj uniji, ali i članstvu Francuske u NATO.
Najpoznatija je po stavu da je “mulitikulturalnost” omanula i da je na dijelu “islamizacija Francuske”,prenose Nezavisne
Le Penovu je Tajm dvaput proglasio jednom od 100 najuticajnijih ljudi na svijetu, 2011. i 2015.
1995. godine se udala za biznismena Franka Šafroja koji je radio za Nacionalni front, a dobili su troje djece. Posle razvoda 2000. godine, udala se za Erika Lorioa 2002., nekadašnjeg nacionalnog sekretara partije, međutim, rastali su se 4 godine kasnije.
Većinu vremena provodi u Sen Kluu, a posjeduje stan i u Enen Bomonu. 2010. godine kupila je i kuću sa tadašnjim partnerom Lujem Aliotom, koji je inače alžirsko-jevrejskog porijekla.
